22 Φεβρουαρίου: Ημέρα Σκέψης

Lord Robert Stephenson Smyth Baden-Powell

Ο ιδρυτής τού Προσκοπισμού
22 Φεβρουαρίου 1857 - 8 Ιανουαρίου 1941

Είναι η μέρα που μας κάνει να σκεφτούμε με ευγνωμοσύνη τον Αρχιπρόσκοπο για ό,τι δημιούργησε για εμάς...

Είναι η μέρα που μας κάνει να αναπολήσουμε τα πρώτα βήματα του Προσκοπισμού...

Είναι η μέρα που φέρνει στη σκέψη μας τους αδερφούς Προσκόπους όλου του κόσμου...

Είναι η μέρα που μας θυμίζει ότι δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο στη ζωή, εκτός από την αγάπη, τη φιλία και τη συναδέλφωση μεταξύ όλων των Προσκόπων για έναν καλύτερο κόσμο...




Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα...

Το 1900, η πόλη της Νότιας Αφρικής Μέιφκινγ (Mafeking), που την έχουν οι Άγγλοι, πολιορκείται από τους Μπόερς. Αποκομμένος από ενισχύσεις, ο Βρετανός διοικητής Ρόμπερτ Μπέιτεν-Πάουελ στρατολογεί τα νεαρά αγόρια της πόλης και τους αναθέτει ελαφρά αμυντικά καθήκοντα. Έκπληκτος διαπιστώνει ότι οι έφηβοι είναι άτομα υπεύθυνα και ότι, όταν τους δείξει κανείς εμπιστοσύνη, είναι σε θέση πολλά ν' αντέξουν και πολλά να φέρουν σε πέρας.

Επιστρέφοντας το 1901 στην πατρίδα του, ο Μπέιτεν-Πάουελ γίνεται δεκτός με ενθουσιασμό. Τα νέα του νεανικού σώματος, που είχε οργανώσει, έχουν φτάσει στη Βρετανία και έχουν ξεσηκώσει κύμα θαυμασμού. Η νεολαία διαβάζει με με ζήλο το βιβλίο του Πάουελ "Εγχειρίδιο του Προσκόπου", που έχει γραφτεί ως βοήθημα για αξιωματικούς. Εκείνος, που δεν επιθυμεί να έχουν στα χέρια τους οι έφηβοι ένα βιβλίο στρατιωτικό, παίρνει την απόφαση να το ξαναγράψει.

Εξαιρετικά χρήσιμες θα του φανούν οι εμπειρίες από την προσκοπική συνάντηση στο νησί Μπράουνσι (Brownsea): Με 22 νεαρούς σε μια βάρκα, περνά στις 29 Ιουλίου 1907 από το σημείο Σίμπαντ Πουλ (Poole) απέναντι, στο νησί. Τα παιδιά χωρίζονται σε ενωμοτίες, με επικεφαλής της καθεμιάς το μεγαλύτερο. Οι ενωμοτάρχες είναι πλήρως υπεύθυνοι για τις μικρές τους ομάδες. Το σύστημα γίνεται δεκτό με ενθουσιασμό από την αγγλική κοινή γνώμη, η οποία βλέπει σε αυτό δυο μεγάλα πλεονεκτήματα: Πρώτον, πειθάρχηση της νεολαίας χωρίς εξαναγκασμούς και ποινές και, δεύτερον, εκκόλαψη μιας καθαρά αταξικής νεανικής κοινωνίας.

Μιας κοινωνίας που μεγαλώνει τόσο, ώστε από το 1920 να γίνεται κάθε χρόνο στο Λονδίνο Παγκόσμιο Προσκοπικό Συνέδριο. Το σύστημα οργάνωσης, στο οποίο τις επόμενες δεκαετίες θα ενταχθούν και νεαρά κορίτσια, εξακολουθεί να βασίζεται σε δομές κατά κάποιον τρόπο στρατιωτικές. Στόχος του όμως, παραμένει πάντα το να προσφέρει κανείς πρόθυμα τη βοήθειά του, κάνοντας κάθε μέρα μια καλή πράξη.

  Ένας γέρος έλεγε κάποτε...

Πολλές φορές κάθομαι και σκέφτομαι. Είναι πολύ καλό να σκέφτεσαι στις ημέρες μας, τις γεμάτες απασχολήσεις.

Δε βρίσκουμε πάντα τον καιρό να σκεφτούμε, να πλάσουμε σχέδια και έτσι προχωρούμε στην τύχη, με την ελπίδα πως "όλα θα πάνε καλά".

Αυτό είναι λάθος. Έπρεπε να σκεφτόμαστε ό,τι κάνουμε και πιο πολύ ό,τι θα κάνουμε είτε στη δουλειά μας είτε στα παιχνίδια μας είτε στο σπίτι.

Τι ωραίο που είναι να έχουν οι άνθρωποι μια μέρα το χρόνο για ν' αφήνουν κάθε άλλη απασχόληση και να σκέφτονται...

Και όταν έχεις σκεφτεί για σένα και το μέλλον σου, σκέψου και τους άλλους.

Σκέψου την οικογένειά σου, τους φίλους σου.

Σκέψου τους φτωχούς γείτονές σου και όλους όσοι βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα από σένα.

Και τότε, πάψε να σκέφτεσαι και ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ.

Ο Παγκόσμιος Προσκοπικός Ύμνος

Όλοι εμπρός το ίδιο τραγούδι
τώρα ας ψάλουμε μαζί,
είναι αδιάφορα αν κανείς μας
έρχεται από ξένη γη.

Παγωμένοι από το χιόνι
και από τον ήλιο μελαψοί
τραγουδούμε ένα σκοπό, χαρωποί...

Όλοι οι Πρόσκοποι είναι όλων
των Προσκόπων αδελφοί.
Περπατούν όλοι με χάρη,
τιμημένα πάνε μπρος,
δεν είναι τυράννων σκλάβοι.
Την αλήθεια αγαπούν,
το παράδειγμα τηρούν του αρχηγού των...

Γιατί είμαστε αδελφοί
όλοι σ' ίδιο βαθμό
αδελφοί μεγάλοι και μικροί.

Είναι ο κόσμος όλος δικός μας πέρα ως πέρα,
μα η νίκη θέλει αγώνα και δουλειά,
γιατί τα εμπόδια είναι πολλά
στο δρόμο μας μπροστά
μα θάρρος στην καρδιά
έχουμε παιδιά.